Oparta na kontrastach trójdzielna konstrukcja opowieści jest jak potrzask, w którym znalazła się główna bohaterka Katherine. Opis jednego dnia z życia dziewczyny - mroźnego, pełnego dziwnych zbiegów okoliczności, które jednak nie tyle rozpraszają monotonię uchodźczego losu, ile czynią ją bardziej przygnębiającą - zostaje przedzielony reminiscencją z wakacji, które bohaterka spędziła w gościnie u angielskiej rodziny, w czasie, gdy świat nie był rozdarty wojną, w królestwie panowało upalne lato, a samą Katherine przepełniała młodzieńcza nadzieja. Larkin umiejętnie przeplata ze sobą wydarzenia z przeszłości z tymi dziejącymi się w powieściowej teraźniejszości. Konstrukcja powieści sprawia wrażenie, że niewiele znaczący epizod, za jaki należałoby uznać odprowadzenie chorej koleżanki z pracy do domu, uruchamia cały łańcuch zdarzeń i wspomnień z przeszłości, pozwalając rozwinąć się powieściowej akcji. Jednak w Zimowym królestwie nawet pozornie błahe opisy kreślone są z niezwykłą precyzją, tak charakterystyczną dla Larkina-poety, dzięki czemu autorowi udaje się stworzyć wiarygodny i ciekawy wizerunek prowincjonalnego angielskiego miasteczka z czasów II wojny światowej. Zimowe królestwo to powieść w najlepszym sensie skromna i oszczędna - nie tyle objętościowo, ile stylistycznie, wreszcie - to książka wręcz medytacyjna, kontemplacyjna. Wpływ na to ma konstrukcja fabularna - akcja, którą Larkin skondensował do zaledwie dwunastu godzin pewnego zimowego dnia, rozwija się bardzo powoli, można powiedzieć: sennie. Nie do końca określeni i w pewnym sensie odlegli są powieściowi bohaterowie - przede wszystkim Katherine, nieodgadniona nie tylko w sensie biograficznym (w jej historii roi się od luk i niedopowiedzeń), ale także psychologicznym - zupełnie jakby otaczająca ją zima tkwiła głęboko również w niej samej. (Nota wydawcy).